Doei Sinterklaas, welkom Kerstman!
‘O dennenboom, O dennenboom, trippeltrappeltrippeltrap. Het is het paard van Sinterklaasje...’ hoor ik mijn dochter van 3 zingen. Het is 13 december en het is precies een week geleden dat we afscheid namen van Sinterklaas. We zijn zelfs naar het kanaal gereden om samen met Sinterklaas en zijn pieten in een gezellige stoet naar zijn stoomboot te lopen. Al vrij vroeg tijdens deze tocht merkte mijn dochter van 5 op dat er 2 (!) Amerigo’s zijn (de koets van Sinterklaas werd getrokken door 2 paarden). Ze ging akkoord met haar zelfbedachte verklaring en daar kwam ik maar weer mooi goed vanaf. Aangekomen bij zijn stoomboot hebben we hem een hand gegeven en uitgezwaaid. Toen vertrok hij vanuit Beek en Donk met zijn pietermannen via het Wilhelminakanaal richting Keldonk, om vervolgens zijn tocht naar Spanje voort te zetten.
Het was allemaal wat licht-dramatisch. Huilende kindjes en een piet die nog even snel uit de stoomboot wilde springen omdat hij in Nederland wilde blijven. Godzijdank hield een andere piet hem tegen. Toen de stoomboot bijna uit zicht was en we ons omdraaiden om naar huis te gaan, zag ik het verdrietige gezichtje van mijn 5-jarige. Wat is er? ‘Ik wil niet dat hij weg gaat’, zei ze snikkend. ‘En nu weet ik nog steeds niet of hij onze tante Maartje die in Spanje woont, kent’. Jeetje… behalve een heleboel snoepgoed en cadeautjes, brengt deze goedheiligman toch ook heel wat een dilemma’s met zich mee.
Nu ik dit zo typ, hoor ik vanuit het toilet ‘...en we zingen en we springen en we zijn zo blij... Mama ik heb gepoeeeeept!’. Ik kijk op van mijn werk, kijk naar de kerstboom en dan opeens zie ik het. Kindje jezus ligt nog rustig in zijn kribbe, maar Maria heeft duidelijk een grijns op haar gezicht. Ik zie het haar wel denken hoor! Ze lacht me gewoon uit. Pff wat een hectische tijd zeg, die decembermaand. Maria is ook maar een gewone moeder, dus ik besluit dat ik maar beter met haar mee kan lachen en kan genieten van dit hele gebeuren. Bedankt voor dit inzicht, Maria.
Denken wij er goed aan te doen om Sinterklaas uit te gaan zwaaien op 6 december. We dachten: dat is dan mooi duidelijk, Sinterklaas weg, schoen niet meer zetten, duidelijk, hoppa klaar. Niet dus. Vanmorgen zat mijn temperamentvolle peuter onder de kerstboom. Ze vroeg mij of ze die avond haar schoen mocht zetten. Wat?! O nee hè… Nogmaals leg ik uit dat Sinterklaas al in Spanje is. Ervan uitgaande dat een boottocht van Beek en Donk naar Madrid (want daar woont hij) tegenwoordig niet langer dan 7 dagen duurt. En toch vraag ik me nog steeds af hoe hij dat doet, zo met de boot naar Madrid, de hoofdstad van Spanje, terwijl die stad toch echt geen haven kent. Na mijn uitleg denk ik dat het wel duidelijk is dat ze voorlopig haar schoen niet mag zetten. Ze kijkt mij aan met een wat geïrriteerde blik, verheft haar stem en zegt: “Ik bedoel mor-gen!” Zucht.
Lekker gemakkelijk Sinterklaas (ik mag geen Sint zeggen van mijn kind, ‘want hij heet SIN-TER-KLAAS’). Jij gaat lekker naar je kasteel in het land waar bijna altijd de zon schijnt. Weer even verder genieten van je pensioen, maar dan laat je ons achter met dit hier. Zo van: ‘Hier kindjes, cadeautjes en snoepjes, ik ben je allerbeste vriend, ik zal er voor je zijn in voor- en tegenspoed.. O nee, grapje, toch niet, ik ga weer, doei’. Maar goed, dat komt allemaal vast wel weer op zijn figuurlijke pootjes terecht. Ja, figuurlijk hè, anders raken jullie dadelijk ook weer verward. Pootjes? Welke pootjes?
Toch wil ik je nog om één gunst vragen Sinterklaas. Wil je alsjeblieft volgend jaar een keer zonder trammelant en gedoe naar Nederland komen? Ieder jaar is het maar de vraag of je het wel gaat redden, of je wel op tijd gaat komen. Je hebt een jaar om je reis goed voor te bereiden en met de technologie van tegenwoordig moet dat toch wel lukken? Alsjeblieft? Dat scheelt ons weer iets minder slapeloze nachten.
Ook al woont Sinterklaas op de Noordpool, trekt Amerigo de arrenslee, strooien de pieten paaseieren, zijn de hulpjes van de Kerstman pieten, verstopt de Paashaas pepernoten, zijn onze kindjes hyper en slapen ze wat minder… We kunnen er maar beter (net zoals Maria) om lachen. Toch is het een gezellige tijd! En op de achtergrond hoor ik een van mijn zangeresjes weer zingen: ‘O dennenboom, o dennenboom, trippeltrappeltrippeltrap…’
Stèfanie Groeneveld - van Hout
Orthopedagoog