Handen viervoet
Er worden nog even snel wat papiertjes en pennen uitgedeeld en dan is Ruud klaar voor zijn presentatie. Een presentatie voor ouders. Ook zijn er wat kinderen aanwezig, maar de meeste zitten lekker in de voorleeshoek. Terwijl ik wat om mij heen kijk, vliegen de woorden mij opeens om de oren. Ruud begint te ratelen; ‘handen viervoet kan jij godsdienst beoefenen loer in een microscoop...’. Ehh, ik raak lichtelijk in paniek van deze woorden-waterval en kijk onzeker naar mijn collega die naast mij staat. Moeten we deze zin opschrijven? Heb ik daarom pen en papier gekregen?
Voorzichtig begin ik te schrijven, draai mijn hoofd richting mijn collega en kijk haar vragend aan. Wat zei hij allemaal? Hè?! Ik snap er niks van! Maar voordat mijn collega kan reageren, vuurt Ruud zijn volgende kanon af; ‘weer om rol en van je steigers fronsend in gedacht honger’. Weer begin ik met schrijven, maar na drie woorden haak ik af. Wat zei hij? Wat moet ik doen? Ik zie andere mensen ook onzeker om zich heen kijken.
En wat ik dan zie? Een grote zelfverzekerde jongen van een jaar of 18, misschien wel 20.. met dyslexie. Op een witte muur is zijn presentatie via een beamer zichtbaar. Hij staat voor de witte muur met een blaadje in zijn handen. Zo’n 20 paar ogen zijn gericht op hem. Onzekere ogen en iedereen staat daar maar een beetje om zich heen te kijken. Ik sta daar ook tussen, met het papiertje in mijn handen waar inmiddels een paar losse woorden op staan. Een paar woorden maar.. omdat het allemaal veel te snel ging.
Het kwartje valt.
Hij heeft zijn punt gemaakt. Ruud lacht en schraapt zijn keel. 'Op deze manier heb ik dus mijn hele schoolcarrière mijn spellingtoetsen gemaakt', vertelt Ruud. Een mix van woorden die samen nergens op slaan en veel te snel afgevuurd worden door de leerkracht die voor de klas staat. Stel je voor.. iedereen in de klas begint te pennen en jij denkt ‘watte?!’ Wat verschrikkelijk, denk ik. Maar wat goed, hoe hij dit nu duidelijk maakt. Hij heeft meteen mijn aandacht. En.. die raakt hij gedurende de presentatie niet meer kwijt. Ruud geeft uitleg over dyslexie en hij vertelt over zijn passie fotograferen. Tijdens zijn studie Fotografie komen zijn kwaliteiten goed van pas, vertelt hij. Niks geen woorden.. maar beelden. Ik ken Ruud niet, maar ik ben geboeid, geïnteresseerd, met volle aandacht en zelfs trots op hem. Hij inspireert mij.
Ruud vertelt:
Toen ik jarenlang geleden hoorde dat ik dyslexie heb, dacht ik vooral dat ik niet anders wilde zijn dan de rest. Ik vond het maar niks dat ik extra begeleiding kreeg en extra moest oefenen. Nu denk ik er van de ene kant nog steeds hetzelfde over, maar doordat ik extra heb geoefend, ben ik nu gekomen waar ik nu sta. Achteraf denk ik dat het wel goed is geweest omdat ik nu goed op mijn plek zit. De eerste keren van de dyslexiebegeleiding weet ik ook nog heel goed. Ik vond er helemaal niks aan, omdat we het de hele tijd over de dingen hadden waar ik moeite mee had. Daarna kwam er een verandering, we gingen andere dingen doen waarbij ik het niet zo merkte dat we gingen "oefenen". Vervolgens ging ik betere punten halen.
Nu gaat het goed met me. Ik ben druk bezig met duiken en hier geef ik ook les in. Dit vind ik super leuk om te doen. Verder ben ik bezig met mijn laatste jaar aan de fotovakschool, dus ik ben ook druk bezig met mijn opleiding tot fotograaf en het uitbreiden van mijn portfolio. Op dit moment gebruik ik geen hulpmiddelen voor dyslexie, op spellingcontrole na. In het begin heb ik een Daisy-speler gebruikt en daarna ben ik met Sprinto en Kurtzweil aan de slag gegaan. Af en toe vraag ik iemand om belangrijke stukken na te lezen voor me. Ik merk vooral dat ik dyslexie heb wanneer ik teksten moet schrijven, want het maken van goede zinnen vind ik moeilijk.
Tegen andere kinderen wil ik zeggen: ‘Neem alle hulp en hulpmiddelen aan die je krijgt aangeboden en probeer ze uit. Misschien helpt het je. Het kan je brengen waar je naar toe wil.'
Stèfanie Groeneveld - van Hout
Orthopedagoog