Hoe trots kun je zijn?

Anneke is een meisje in groep 3 van de basisschool. Ze is door haar ouders aangemeld bij mij voor remedial teaching. Anneke heeft veel moeite met de overgang van groep 2 naar groep 3. Vooral het tempo valt haar zwaar. Ze heeft moeite met concentreren op haar schoolwerk en als ze druk voelt van de leerkracht werkt dit juist averechts. Ze geeft aan dat ze soms zit te dromen. Haar leestempo is traag en automatiseren van letters vindt ze moeilijk. Anneke is soms erg gespannen en prikkelbaar en wil niet graag naar school. Ze kan zich dan afzetten tegen alles, vindt school stom.

Haar ouders omschrijven Anneke als vrolijk, sociaal en leergierig. Ze heeft een brede interesse in de wereld om haar heen. Ze is creatief en kan haar emoties goed verwoorden. Anneke is erg eerlijk en lief. Als minder sterke punten geven de ouders aan dat Anneke heel ongeduldig kan zijn. Ze wil graag dat dingen meteen gebeuren. Ze is snel afgeleid. Soms voelt ze opmerkingen te snel aan als negatieve kritiek. Ten aanzien van het schoolse leren valt op dat Anneke woordvindingsproblemen kan hebben. Ze leest radend maar spelt ook nog veel. Ze herkent eerder gelezen woorden niet en oefent in AVI-niveau 1. Het rekenen is gemiddeld. Thuis kan Anneke leuke verhaaltjes schrijven. Anneke lijkt geen plezier meer te hebben in school, ze praat veel, heeft een vlotte babbel maar is innerlijk erg onzeker. Het tempo van het lezen is te laag. Anneke kan ongeduldig zijn en te haastig waardoor het niet lukt. Van nature is Anneke een positief en lief meisje maar de laatste tijd kan ze soms heel fel zijn. In de familie van het gezin komt dyslexie voor.

Tijdens de remedial teaching is het vooral belangrijk dat Anneke plezier in leren krijgt. De boeken die ze uitkiest om samen of thuis te lezen, schrijft ze in een leeslogboek maar ze geeft daarbij meteen aan dat ze het boek waarschijnlijk toch niet gaat lezen. Om haar te stimuleren beloof ik dat we naar de bakker gaan om taartjes te eten als ze 3 boeken heeft gelezen. Na de kerstvakantie komt Anneke trots met haar leeslogboek naar de begeleiding en kunnen we naar de bakker. Na een paar maanden wil Anneke zelfs in bed lezen en lijkt ze een stuk beter in haar vel te zitten. Het leesniveau blijft echter laag ondanks alle begeleiding en al het oefenen. Eind groep 3 stellen we bij Anneke dyslexie vast. Ze mag groep 3 nog een keertje doen zodat ze wat meer rust krijgt en nog meer kan oefenen.

Tijdens de dyslexiebegeleiding laat Anneke veel wisselingen zien, soms leest ze als een speer en soms kan ze de kleinste woordjes niet vlot lezen. De ene dag schrijft ze paart en de week erna schrijft ze paard. Ook het lezen thuis is wisselend. Om haar te stimuleren ga ik een keer op huisbezoek. We komen echter niet toe aan het bekijken van haar boeken want de muizen zijn voor Anneke veel belangrijker. Anneke vertelt honderduit over de muizen en is enorm enthousiast. Dit is een heel ander meisje wat ik nu zie…

Na 2 jaar dyslexiebegeleiding zien we dat Anneke goed vooruit is gegaan, ze heeft grote sprongen gemaakt in haar lezen en spellen. Een belangrijke ontwikkeling die positief is geweest voor Anneke is haar sociaal emotionele ontwikkeling. Tijdens de begeleiding is uitgebreid besproken wat dyslexie is en hoe je er mee om kunt gaan. Anneke voelt zich geaccepteerd zoals ze is en begrijpt dat het lezen nu eenmaal lastig voor haar zal blijven. Anneke is een lieve meid en kan een grote inzet laten zien. Soms is het even te veel en krijgt ze tegenzin in alles maar ze heeft laten zien dat ze in de klas goed kan werken en zo besluiten we samen de begeleiding af te ronden.

In de loop van de jaren daarna spreek ik af en toe de moeder van Anneke. Anneke blijft lezen niet leuk vinden maar ze zet door en geeft niet op. Ondanks haar strubbels blijft ze er voor gaan en werkt ze hard.

En dan ineens krijg ik een mailtje van Anneke. Of ze langs mag komen want ze wil mij wat vertellen….

We maken een afspraak en Anneke komt naar de praktijk. Wat ze mij dan vertelt is verbazingwekkend: Anneke zit in de 6e klas van het VWO (!!!) en wil graag naar de universiteit. Ik ben natuurlijk reuzetrots dat ze dit komt vertellen en we hebben een gezellig gesprek over wat dyslexie voor haar heeft betekend en nu nog betekent, wat ze zich nog herinnert van haar begeleiding 10 jaar geleden, hoe het haar vergaan is in de afgelopen jaren en wat haar toekomstplannen zijn.

Anneke wil na haar examen graag naar de Universiteit in Amsterdam om Bewegingswetenschappen te studeren! Wat een kanjer he! Wie had dat verwacht, een klein meisje met een hekel aan lezen en aan school in het algemeen dat nu gaat studeren in Amsterdam!

Met de afspraak dat ze mij op de hoogte blijft houden, nemen we afscheid en wens ik haar veel succes met de laatste maanden op school.

Vijf maanden later belt Anneke aan en staat ze met een bos bloemen en een prachtige cijferlijst weer voor de deur. Trots overhandigt zij mij de bloemen en haar cijferlijst en vertelt ze dat ze is aangemeld op de universiteit. Ik vraag me af wie er trotser is: zij of ik…. Wat een knapperd!

Hanny van der Schoot

Orthopedagoog generalist