Meisjes en vrouwen met autisme

In het boek ‘Meisjes en vrouwen met autisme’ geeft schrijfster Sarah Hendrickx een zeldzaam inkijkje in het leven en de ervaringen van meisjes en vrouwen met autisme. Doordat ze deze ervaringen combineert met recente wetenschappelijke onderzoeken is het wellicht voor mensen zonder specifieke vakkennis wat minder goed te lezen, maar desondanks is het boek mijns inziens toch ook voor hen de moeite waard door de vele ervaringen, gedachten en gevoelens die beschreven worden.

De belangrijkste inzichten die het boek mij gegeven heeft met betrekking tot de verschillen tussen jongens en meisjes met autisme zijn de volgende:

• Meisjes met autisme kunnen, net zoals kinderen zonder autisme, helemaal opgaan in fantasiespel. Vaak wordt dan gezegd dat deze meisjes dus wel verbeeldingskracht hebben en kunnen doen alsof, waardoor er geen sprake van autisme zou kunnen zijn. Toch gaat hier vaak wat anders onder schuil: ze gebruiken de fantasiewereld juist om zich even los te maken van de stress, angst, onduidelijkheid en onveiligheid die de echte wereld hen geeft.

• Repetitief en stereotiep gedrag is een van de kenmerken van autisme. Een bekend en veelgebruikt voorbeeld hiervan is een obsessie met modeltreinen welke vaak keurig gerangschikt staan. Dit is iets wat je bij meisjes niet vaak ziet, maar toch zit er in hun gedrag ook repetitie. Deze repetitie zit hem dan vooral in het maar blijven stellen van vragen en dus vrijwel voortdurend gebruikmaken van taal en dat is nou net iets wat bij jongens met autisme juist vaak niet voorkomt. Deze meisjes lijken dan heel sociaal interactief, maar dit gedrag kan ook aangeleerd en egocentrisch zijn.

• Waar de repetitie bij jongens met autisme zich voornamelijk op voorwerpen richt (zoals dus het op een rij zetten van die bekende modeltreinen), richt deze zich bij meisjes vaak juist op mensen (al dan niet fictief). Doordat hier ook weer een sociaal aspect in zit, wordt er niet zo snel aan autisme gedacht.

• Meisjes met autisme hebben vaak één goede vriendin, die ze als een soort reddingsboei inzetten om zich in een sociale omgeving te begeven. Sommige meisjes met autisme geven, tegen de stereotiepe verwachting in, juist aan een voorkeur voor grote groepen te hebben, omdat ze zich daarin veel beter kunnen verstoppen en hun omgeving dan niet in de gaten heeft dat ze eigenlijk helemaal niet interacteren.

Kortom: een waardevol boek om als diagnosticus te hebben gelezen!

Michelle Verrijt MSc.

Orthopedagoog bij Spil Helpt