Persoonlijk betrokken

Veel kinderen die voor sociaal emotionele begeleiding bij mij komen zie ik één keer per twee weken. We praten dan over van alles en nog wat: thuis, school, vriendinnen, hobby’s, ruzies, verdriet, spannende situaties en het gedrag in spannende situaties. Eigenlijk delen deze kinderen heel veel met mij en geven zij mij één keer in de twee weken een kijkje in hun leven achter de voordeur. In die week dat we elkaar niet zien, mail ik regelmatig met de ouders over hoe het nu gaat of mailen de ouders mij met de vraag of ik hen even kan helpen. 

Ik vind het heel knap dat deze ouders en kinderen voor mij open staan en eerlijk durven zeggen waar ze mee zitten zodat ik hen kan helpen. Omdat ik de kinderen eens in de twee weken zie en ik regelmatig contact heb met de ouders, kunnen we het samen redden en help ik hen op deze manier om het weer zelf te kunnen doen.

Maar toen kwam Corona… en ineens was alles voor iedereen totaal anders. De begeleidingen konden niet meer Live doorgaan en de ouders kregen naast hun eigen baan ook nog eens de baan van juf of meester toebedeeld. De structuur en het dagritme was helemaal weg en als we als mensen érgens van houden dan is het wel structuur. Hoe gaan we daar dan als ouders, leerkrachten, behandelaren en kinderen mee om? Onze creativiteit is op de proef gesteld en ik ben onder de indruk van de manier waarop iedereen dit heeft kunnen oplossen.

Maar even terug naar mijn kijkje achter de voordeur bij verschillende kinderen en gezinnen. Terwijl de ouders en kinderen zich voor mij durven open stellen en eerlijk kunnen zijn in waar zijn zich zorgen om maken of waar zij mee zitten, laat ik hen daarentegen niks zien van wat er bij mij achter de voordeur gebeurt. Voor mij is het werk en als ik de voordeur van de praktijk achter me dichttrek, laat ik het meeste dat te maken heeft met mijn werk daar. Tot Corona kwam… Want ook ik kon niet meer op scholen terecht en in de praktijk hadden we te weinig ruimte om alle begeleidingen door te laten gaan. Dus de oplossing werd videobellen, voor velen niet onbekend. En niet zomaar videobellen, maar videobellen vanuit mijn eigen woonkamer. Want twee thuiswerkenden en maar één werkkamer met heel veel videobel-afspraken wordt ingewikkeld. Dus binnen de kortste keren had ik mijn woonkamer, keuken en vriend met de meeste van mijn leerlingen gedeeld. Dit gebeurde andersom precies hetzelfde. Regelmatig heb ik tuinen, huisdieren, kamers, broertjes en zusjes en het favoriete speelgoed voorbij zien komen. En vanaf dat moment is mijn persoonlijke betrokkenheid bij de kinderen veel groter geworden. Want ik kon mijn laptop wel dichtdoen, maar letterlijk ‘de deur’ achter je dichttrekken, dat werd lastiger in mijn eigen huis. Ineens waren de kinderen deel van mijn huishouden en ik een deel van het huishouden van de kinderen geworden. Eén meisje specifiek.

Om de week werk ik met haar op school samen aan de dingen die ze moeilijk vindt, zoals voor zichzelf opkomen, op een goede manier een probleem oplossen en omgaan met dingen die je moeilijk vindt. Maar nu we niet naar school konden, konden we elkaar ook niet zien, en dus ook niet oefenen met deze dingen. En laat ‘het wegvallen van structuur’ nu net een van de dingen zijn die zij echt heel moeilijk vindt. Hoe nu verder? Na wat heen en weer gemaild te hebben met haar moeder bedacht we om via FaceTime te bellen omdat ze dan gemakkelijk een rustig plekje op kan zoeken om even met mij te kunnen praten. De eerste paar keren als we belden, vertelde ze me alles over wat haar bezighield terwijl ze rustig op haar kamer zat. We bedachten samen plannen hoe we moeilijke dingen konden aanpakken en een paar dagen later belden we weer over de voortgang.

Maar het missen van structuur zorgde er ook voor dat onze belafspraken moeilijk ingepland konden worden. Het gevolg was dat iedere dag meer dan één keer mijn telefoon ging om ‘even’ te FaceTimen. We appten dan even samen om een tijdstip af te spreken, zodat ik het nog enigszins kon sturen. Na een paar dagen kreeg ik echter om 6.30u ’s ochtends al een appje met de vraag hoe laat we ook al weer gingen videobellen en of het misschien vroeg of misschien juist laat op de dag kon. En zo gebeurde het dat we via FaceTime belden bij ieder gaatje dat ik tussendoor had. En op deze manier werd ik een deel van haar leven en zij op haar manier ook van het mijne. Want we belden bijvoorbeeld als ik koffie aan het zetten was of één keer toen ik een vlek uit mijn nieuwe jurk aan het boenen was en ik na 4 keer bellen toch maar opnam. Op haar beurt sjouwde ze me het hele huis door en deed wat ze moest doen, terwijl ze met mij kletste. 

Na verloop van tijd mochten we weer naar school en voor de zomervakantie hebben we elkaar nog 3 keer in levende lijve gezien voordat we beiden gingen genieten van onze zomervakantie. Aan het begin van de vakantie kreeg ik nog een aantal foto’s over dingen waar ze trots op was. Na één week kreeg ik nog een filmpje, omdat ze met mijn vakantiecadeautje aan het spelen was. Maar daarna hoorde ik 5 weken niets van haar. Ik sprak haar moeder net, na deze 5 weken radiostilte; zij vertelde me dat ze haar dochter regelmatig heeft moeten tegenhouden om mij toch echt niet te bellen om bij te kletsen, want zoals ze zei; ‘Marleen heeft vakantie’. Ik heb haar opgebiecht dat ik het heel stil vond de afgelopen 5 weken en een aantal keer gedacht heb, zal ik even bellen hoe het met haar gaat?

Dit was de eerste keer dat ik dacht; ‘pfoe moeilijk joh, privé en werk scheiden’, vooral omdat dit meisje toch wel een speciaal plekje heeft in mijn hart.

Marleen Stoel

Orthopedagoog Spil Helpt