We denken aan jullie
Ik zit hier boven achter mijn laptop deze blog te schrijven, terwijl de kinderen in de tuin spelen en mijn man beneden is. Het is zondagmiddag en we zijn aan het eind van de eerste week dat de scholen dicht zijn. Om eerlijk te zijn is het me erg zwaar gevallen. De leerkrachten hebben keihard gewerkt en doen dat nog steeds (zojuist nog een mailtje ontvangen voor het videobellen morgen en de nieuwe weektaak). Alles om een zo goed mogelijk thuisprogramma samen te stellen. Ik heb een dochter in groep 4, een zoon in groep 3 en een dochter in groep 0. De oudste twee moeten hard werken en dat gaat met veel gemopper en afleiding gepaard. Ondertussen probeer ik ook nog ergens het huishouden te doen en thuis te werken. Mijn man werkt in het ziekenhuis in Uden en is veel afwezig. Afgelopen donderdag was onze oppas gekomen, zodat ik even wat voor mijn werk kon doen. In dat moment van rust heb ik in overleg voor de komende 2 weken verlof genomen. Hierdoor heb ik een stuk minder stress en ben ik hopelijk een betere juf dan ik de afgelopen week ben geweest voor mijn kinderen.
Naast het combineren van alle taken zijn er natuurlijk ook de zorgen. Ik maak me zorgen om mijn eigen ouders, die niet meer tot de “vitale groep” behoren, om andere familieleden die 80+ zijn, om vrienden die niet weten of ze binnenkort nog een inkomen hebben, om ons zeer kleine en kwetsbare nichtje van 2 dagen oud, om het feit dat we niet weten hoe lang dit gaat duren, om een totale lockdown en om nog zoveel meer.
Deze zorgen maken me regelmatig verdrietig en ook mijn kinderen zijn hiervan op de hoogte. Zij hebben nu al van dichtbij meegemaakt wat het virus doet: onze oppas werd, net nadat ik mijn verlof had afgesproken, opgehaald door haar vader: opa was overleden, hij was ernstig ziek door het Corona-virus. Vanzelfsprekend moest ze huilen. De kinderen zaten midden in het koekjes bakken en keken bedroefd naar haar. De oudste twee “vluchtten” meteen naar de speeltuin en vertelden naderhand dat ze niet wilden dat ik hun tranen zag. De opa woonde in het verpleeghuis en was al de vijfde overledene van zijn afdeling. In Uden was geen plek meer in het mortuarium en hij moest helemaal naar Eindhoven worden gebracht. Nog schrijnender is dat onze oppas waarschijnlijk niet bij de uitvaart mag zijn. Zij is natuurlijk niet de enige en helaas horen we meer van dit soort verschrikkelijke verhalen. Des te meer zijn we bewust bezig met de maatregelen en schrikken we van de beelden van mensen die massaal naar het strand gaan of het park.
Vrijdag heeft Hanny ook met pijn in haar hart moeten besluiten dat ze de praktijken voor alle fysieke begeleidingen moet sluiten. Het gevaar op besmetting is te groot. We hopen dat jullie daar begrip voor hebben. Natuurlijk staan we als team voor jullie klaar, al is het alleen maar om even telefonisch hulp te geven. Deze tijd legt op iedereen extra druk en zoals ik al vaker tegen ouders zeg: soms moet je even je opvoedprincipes en overtuigingen links laten liggen. Dit is zeker zo’n tijd om dat te doen: de zaken zijn nu eenmaal totaal anders en dat vraagt om flexibiliteit. Vooral ook om jezelf als ouder te beschermen. Zelf heb ik nu meer contact met familie en vrienden dan voorheen en dat geeft steun. We houden elkaar op de hoogte van hoe het in de rest van het land gaat en horen van elkaar dat iedereen worstelt met thuis lesgeven en werken tegelijkertijd. Ik hoop ook dat jullie dat doen en steun kunnen vinden bij familie en vrienden. Weet dat wij als team ook aan jullie denken!
Voor alle ouders die het werken en het onderwijzen aan de kinderen combineren: we denken aan jullie. Voor alle ouders wiens kinderen extra moeite hebben met schoolwerk wegens dyslexie, dyscalculie of andere leerproblemen: we denken aan jullie. Voor alle ouders van kinderen met angst: we denken aan jullie. Voor alle ouders van kinderen die net weer van hun smetvrees af waren: we denken aan jullie. Voor alle ouders van kinderen met AD(H)D: we denken aan jullie. Voor alle ouders van kinderen die hoog-sensitief zijn: we denken aan jullie. Voor alle ouders van kinderen met selectief mutisme: we denken aan jullie. Voor alle groep 8-ers die nu geen eindtoets meer krijgen: we denken aan jullie. Voor alle ouders van kinderen met autisme: we denken aan jullie. Voor alle ouders van kinderen met weinig zelfvertrouwen: we denken aan jullie. Voor alle ouders van kinderen met depressieve gevoelens: we denken aan jullie. Voor alle ouders die wachten op een onderzoek: we denken aan jullie. Voor alle ouders die zich zorgen maken om hun baan: we denken aan jullie. Voor alle jongeren die nu hun vrienden moeten missen: we denken aan jullie. Voor alle kinderen die niet meer kunnen afspreken met hun vriendjes en vriendinnetjes: we denken aan jullie. Voor alle leerkrachten die nu nog harder lijken te werken dan voordat de scholen dichtgingen: we denken aan jullie. Voor iedereen met een kwetsbare gezondheid: we denken aan jullie. En voor iedereen die nog niet is genoemd: we denken aan jullie.
Tamar van Velzen - Zevenhuizen
Orthopedagoog Spil Helpt